των συγκρούσεων, της αταξίας, της αθλιότητας. Η Αιτία; Αφοπλιστικά –για να μην αίρεται– απλή! Ο ανθρώπινος εγωισμός. Αυτός που θρέφει το πολυκέφαλο θηρίο των επιθυμιών, που αφανίζει στη γέννα της κάθε σκέψη, κάθε ενδεχόμενη πράξη για πραγματικό αλτρουισμό, για ουσιαστική ειρήνη.
Έταξε λοιπόν η ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρείας σαν κύριο σκοπό την αδελφοσύνη μεταξύ όλων των ανθρώπων και την ΕΙΡΗΝΗ, την προαπαιτούμενη, το πρόκριμα, το sine qua non της αδελφοσύνης. Αφιέρωσε σε αυτό το εξαίσιο όραμα ακόμη και την τελευταία της στιγμή. Μια στιγμή που οι πλείστοι την γεύονται καθαρά εγωιστικά. Μια στιγμή που, όπως πιστεύεται, καθορίζει την κατοπινή πορεία του ανθρώπινου όντος. Δεν την χαράμισε σε κάποια ευχή εγωιστικής ανάτασης αλλά, συνεπής στην όλη της επίγεια ύπαρξη, αφιέρωσε και την τελευταία της ανάσα στο ίδιο μοτίβο στο οποίο τόσο αφειδώς ξόδεψε ολόκληρη τη θαυμαστή ζωή της. Στην ανάγκη να αδράξει επιτέλους το ανθρώπινο γένος της εποχής μας, τον μίτο που θα συνδράμει στην έξοδό του από τον λαβύρινθο του σκότους προς το φως της αληθινής ζωής, της ζωής εν αδελφοσύνη, που δικαιούται κάθε άνθρωπος ως εκ της κοινής καταγωγής του από την ίδια φύτρα, την ίδια θεϊκή πηγή.
Αυτή η ακράδαντη πίστη, η ανίκητη ελπίδα για ένα ανώτερο επίπεδο ζωής, στα πλαίσια όσων αποκάλυψε για την εξέλιξη τόσο σε ανθρώπινους όσο και κοσμικούς αναβαθμούς, την ώθησαν στην ίδρυση της Θ.Ε. για τη διάδοση και εφαρμογή της ιδέας της αδελφοσύνης. Προϋπόθεσης της κοινής για όλους αναβάθμισης με έμφαση όχι σε θεωρητικό αλλά σε πρακτικό επίπεδο. Τα μέσα για την επίτευξη αυτού του βασικού σκοπού βρίσκονται στους άλλους δύο τοιούτους. Πραγματικά, με τη μελέτη των θρησκειών, των φιλοσοφιών και των επιστημών, όσο κι αν γελιέται κανείς στην αρχή, αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή ότι όλα αυτά που χωρίζουν σήμερα τους ανθρώπους έχουν στη βάση τους ό,τι τους ενώνει. Μια πανάρχαια, ακατάλυτη σοφία που στοχεύει στο άγγιγμα αυτού που νιώθει το ανθρώπινο πνεύμα σαν αρχική του ουσία και προορισμό. Αυτού που κάνει ουσία το μόνοιασμα όλων των ανθρώπων, την τάξη και την ειρήνη ανάμεσά τους. Η μελέτη αυτή, στο βαθμό που γίνεται κατανόηση και εφαρμογή, οδηγεί στην αντίληψη ότι αυτά που διαιρούν τους ανθρώπους σε διάφορες πίστεις, εθνικισμό, φυλές, επιστημονικές απόψεις κλπ, δεν είναι τίποτε περισσότερο από το συμφέρον των ολίγων. Αυτών των εκάστοτε ολίγων που διαστρεβλώνουν πανάρχαιες κοινές αλήθειες σε φανατισμούς και δεισιδαιμονίες. Που στρατολογούνται για να εμποδίσουν τις αμαθείς μάζες με απαξίες που μόνη τους στόχευση έχουν την αδιατάρακτη εξουσία και ευζωία εκείνων που τις διαφεντεύουν.
Στο μονοπάτι όμως αυτών των αληθειών θα μπούμε καλλιεργώντας το στοιχείο που προβάλλει στον τρίτο σκοπό της Θ.Ε. Την ουσιαστική αυτογνωσία εκείνου που είσαι, που μπορείς να γίνεις, και που εκφράζεις σαν σκέψη, λόγο και πράξη. Αν μέσα μου κουβαλώ την αταξία, τη δυσαρμονία, την αθλιότητα, η εξωτερική σύγκρουση στις σχέσεις μου με τα πάντα είναι για μένα μονόδρομος. Πρώτα μέσα μου, λοιπόν, ας βασιλεύσει η ειρήνη. Και στην προσπάθειά μου αυτή ίσως βιώσω ότι στο τωρινό πνευματικό επίπεδο του πλανήτη, αυτή η ολιγάνθρωπη ατομική εσωτερική ειρήνη είναι το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε. Ακούγεται βέβαια κυνικό το μήνυμα ότι η ανθρωπότητα στον αιώνα μας δεν μπορεί να απολαύσει μια παγκόσμιας έκτασης ειρήνη, όμως από αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να ξεκινήσουμε αν δεν θέλουμε να μην αιθεροβατούμε. Η ευχή παραμένει: ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΤΑ.
Η αρχή λοιπόν είναι να εγκαταστήσω την ειρήνη μέσα μου. Αυτή είναι η πρόκληση για κάθε θεόσοφο. Να ανυψωθεί σε μια ελάχιστη, έστω, εστία αρμονίας που θα διατηρεί άσβεστη την αλήθεια της παγκόσμιας ειρήνης και με την ανταύγεια της ιερής αυτής πυράς να φωτίζει και να θερμαίνει κι άλλες καρδιές, ώστε να συντομεύσει όσο μπορεί το χρόνο για την ειρήνη σε όλα τα όντα. Για να τερματισθεί επιτέλους μια αέναη ζοφερή πραγματικότητα, που θέλει και αυτή η ίδια η ύπαρξη να αποτελεί άλυτο πρόβλημα για την πλειονότητα των πλέον νοημόνων όντων του πλανήτη.
Στην παράδοση της Θ.Ε. δεσπόζει και το όραμα για την εξέλιξη του ανθρώπινου όντος σε ανώτερες υποφυλές και φυλές. Μια προδιαγραφή που, όπως και τόσες άλλες της θεοσοφικής διδαχής, αποδεικνύεται σήμερα οιωνός επιστημονικός. Δέχονται πλέον οι επιστήμονες σχεδόν σαν απόλυτη βεβαιότητα ότι στο σύμπαν υπάρχουν και άλλα νοήμονα όντα. Όντα με ασύγκριτα υπέρμετρη της δικής μας νοημοσύνη. Μια νοημοσύνη που θα έχει βέβαια προ πολλού αφήσει πίσω της την κοσμική παιδική ασθένεια της αλληλοφαγωμάρας, που πανδημεί μέχρι σήμερα στον πλανήτη μας, από τα «κατ’ εικόνα και ομοίωση» όντα. Ωστόσο η μελαγχολία, η θλίψη που διακατέχει τον σκεπτόμενο άνθρωπο για το απόμακρο ενός επίγειου παράδεισου ειρήνης που σίγουρα θα αποτελεί πραγματικότητα σε κάποιους άλλους πλανήτες, δεν είναι για εμάς το ζητούμενο. Το ουσιώδες, εκείνο που ενδιαφέρει, είναι ότι η πορεία προς την ειρήνη, προς την αδελφοσύνη, δεν θα γίνει με εξωτερική παρέμβαση. Θα ξεκινήσει από τα ίδια τα ανθρώπινα όντα όταν το καθένα, και τελικά όλα μαζί, συνειδητοποιήσουν σε όλο της το βάθος και το πλάτος την παραφροσύνη μέσα στην οποία σήμερα πλατσουρίζουν.
Αυτό είναι το ύστατο κληροδότημα της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ. Μπορούμε να αποδεχθούμε αυτήν την ακριβή κληρονομιά, να της δώσουμε σάρκα, οστά και πνοή ζώσα, αν ο καθένας μας αναζητήσει μέσα του το μονοπάτι για την ειρήνη. Όταν πιστέψει ότι μπορεί, και θελήσει να βαδίσει στην κακοτράχαλη, βέβαια, αλλά και τόσο εξαίσια πορεία υπερνικώντας τα εμπόδια, τις χιλιάδες των εγώ μας που κάθε στιγμή ορθώνονται μπροστά μας. Και αν δεχθούμε ότι η ύστατη εκπνοή μιας σπουδαίας πνευματικής παρουσίας στον πλανήτη αποσκοπούσε στο να αγιάσει με το πολύτιμο άρωμά της την ουσία της εξέλιξης στην οποία πίστευε, οφείλουμε σαν θεόσοφοι να αντιληφθούμε πως η πράξη στην οποία μας καλεί δεν ανήκει στο αύριο που ποτέ δεν θα ‘ρθει. Ξεκινάει και μπορεί να ολοκληρωθεί για τον καθένα μας αυτή τη στιγμή. Κοιτάζοντας κατάματα αυτή την ίδια την ύπαρξή μας, και με ευλάβεια τοποθετώντας την σαν απαραίτητο μικρό λιθαράκι στο τεράστιο οικοδόμημα, το ναό της όλης ύπαρξης.